«Παίξτε, συνεχίζουμε... Μια χαρά τη βλέπετε την μπάλα», φωνάζει με δύναμη ο Κλεάνθης Βικελίδης, παρά τις αντιρρήσεις των συμπαικτών του πως η νύχτα έχει απλώσει για τα καλά το πέπλο της και δεν υπάρχει ούτε στάλα από φως στον χώρο. Η προπόνηση των κιτρινόμαυρων έγινε στο θεοσκότεινο και με ξερό χώμα αγωνιστικό χώρο, με τους ποδοσφαιριστές να τρέχουν παθιασμένοι και παρακινούμενοι από το νεαρό άσο των γηπέδων να εντείνουν την προετοιμασία ενόψει των επόμενων κρίσιμων αγώνων.

Άλλωστε, ο Κλεάνθης Βικελίδης δεν εγκατέλειπε για κανέναν λόγο. Ζούσε για το ποδόσφαιρο και τον Άρη. Είχε πάθος με τη «στρογγυλή θεά», με τη νίκη και τις επιτυχίες. Είχε και φιλοδοξίες, τις οποίες ήθελε να εκπληρώσει, με τον σύλλογο που έφερε ως έμβλημα τον θεό του πολέμου και ιδρύθηκε στις 25 Μαρτίου του 1914. Μόλις έναν χρόνο προτού γεννηθεί ο ίδιος...

Πού να ήξερε πως 90 χρόνια αργότερα, χάρη σε αυτή την αγάπη προς την ομάδα του Άρη, στη μαχητικότητά του, στα κρίσιμα γκολ και τις διακρίσεις, το γήπεδο Χαριλάου της Θεσσαλονίκης, θα έπαιρνε το όνομά του. Και πως σήμερα οι σπίκερ, πριν από την έναρξη των ζωντανών μεταδόσεων των αγώνων, θα καλωσόριζαν όλους τους φιλάθλους από το στάδιο «Κλεάνθης Βικελίδης».

Τον έδιωχναν από τα σχολεία γιατί έπαιζε μπάλα!

Τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ο Κώστας και ο Νικηφόρος, ήταν ήδη ποδοσφαιριστές στον Άρη. Επομένως, η επιλογή που έκανε ίσως να ήταν μονόδρομος για τον μικρότερο Κλεάνθη, ο οποίος φόρεσε σορτσάκι και ποδοσφαιρικά παπούτσια από τα 12 του χρόνια, αγωνιζόμενος στα τότε «τσικό».

«Ο Άρης ήταν όλη του η ζωή. Ήταν πάνω και από τη σωματική του ακεραιότητα. Χρήματα εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στο ποδόσφαιρο. Πίστευε, όμως, πως ήταν το χρέος προς τον εαυτό του και προς το σύλλογο. Τον έδιωχναν από τα σχολεία γιατί τότε δεν επιτρεπόταν ο εξωσχολικός αθλητισμός. Πήγαινε σε άλλο σχολείο, πάλι τα ίδια. Τον έδιωχναν ξανά, γιατί έφευγε και πήγαινε να παίξει ποδόσφαιρο», εξιστορεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η 78χρονη κόρη του, Κατερίνα Βικελίδου.

Για πρώτη φορά ο Κλεάνθης Βικελίδης έπαιξε με τον Άρη τη σεζόν 1931-'32, σε ηλικία 17 ετών. Στην πολύ πετυχημένη καριέρα του κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος το 1932 και το 1946, όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, τέσσερα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης (1934, 1938, 1946 και 1949), το πρωτάθλημα Βορείου Ομίλου το 1935 ενώ συμμετείχε στον τελικό Κυπέλλου του 1940.

Το «μακεδονικό τανκ» των γηπέδων

Ο Κλεάνθης Βικελίδης, αν και στρατιώτης, έδινε κανονικά το «παρών» στους αγώνες. Σε μια αναμέτρηση, επάνω σε μια δυνατή μονομαχία, τού έσπασαν τη μύτη κι ενώ ο προπονητής τον ρώτησε εάν επιθυμεί να γίνει αλλαγή, ο ίδιος απάντησε: «Δεν βγαίνω».

«Τότε δεν υπήρχε ο κανονισμός εάν ματώσει κάποιος να σταματήσει το παιχνίδι. Συνέχισε με σπασμένη μύτη και το αίμα είχε ποτίσει τις κάλτσες και τα παπούτσια του, κάνοντας αυτό που λέμε: "πλιτς-πλατς". Μετά τον αγώνα τον μετέφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο και τον έβαλαν στο θάλαμο των ετοιμοθάνατων, επειδή είχε χάσει πολύ αίμα», θυμάται η κόρη του.

Οι τάπες των παπουτσιών, εκείνη την εποχή, ήταν φτιαγμένες από δερματάκια, κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο και τοποθετημένα στο παπούτσι με ένα καρφί. Στην πρώτη φάση το δέρμα δεν άντεχε με τα γνωστά αποτελέσματα των τραυματισμών. «Δεν λυπόταν τον εαυτό του. Σκοπός του ήταν να σκοράρει. Όλα του τα κόκαλα ήταν σπασμένα. Η μύτη του, οι αγκώνες του, τα δάχτυλά του. Σπασμένα πολλές φορές. Έμεινε σε νάρθηκα για τον Άρη, τη μία φορά τρεις μήνες και τη δεύτερη άλλους έξι», προσθέτει η κυρία Βικελίδου.

Η αγωνιστικότητα αυτή οδήγησε τους αθλητικογράφους εκείνης της εποχής να τού αποδώσουν πολλούς χαρακτηρισμούς, όπως το «μακεδονικό τανκ», που ήταν το επικρατέστερο καθώς τον ζωγράφιζαν με έξι πόδια. «Κίτρινος αετός», «Ο τρομοκράτης των τερματοφυλάκων», «Ο γυπαετός», «Ο Αθάνατος Μακεδόνας», «Ο Καταπέλτης», «Ο Εκπορθητής» ήταν ορισμένα ακόμη από τα υπόλοιπα «παρατσούκλια» που κόλλησαν στον Κλεάνθη Βικελίδη.

Ακόμη και ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης γράφει: «Εγώ απόψε ρε παιδιά, μα τω Θεώ, άγγιξα τη φανέλα του Κλεάνθη του Βικελίδη» (από το συλλογικό έργο «Στα γήπεδα η πόλη αναστενάζει», μία ανθολογία 16 κειμένων για τη Θεσσαλονίκη του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ).

Η παρέμβαση του δημάρχου ώστε να τον αφήσει η ετοιμόγεννη σύζυγός του να αγωνιστεί για την τιμή της Θεσσαλονίκης

Η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του ήταν μεγάλη και οι φίλαθλοι εκείνης της εποχής ιδιαίτερα εκδηλωτικοί προς το ίνδαλμά τους. Σε ένα ματς του Άρη, στον ημιτελικό του Κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ, ο φορ Κλεάνθης Βικελίδης ισοφάρισε σε 2-2, δύο λεπτά πριν από τη λήξη. Οι οπαδοί ενθουσιάστηκαν τόσο που έσπασαν τα κιγκλιδώματα. Μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και μετέφεραν τον ποδοσφαιριστή σηκωτό μέχρι τον Λευκό Πύργο. Το παράδοξο της υπόθεσης; Ότι ο αγώνας συνεχίστηκε για τα τελευταία δύο λεπτά χωρίς αυτόν, αφού δεν είχε σφυρίξει ακόμη ο διαιτητής.

Τον Ιούνιο του 1946 ο Άρης έπαιζε στην Αθήνα και πάλι με την ΑΕΚ και ουσιαστικά αυτός ο αγώνας καθόριζε το πρωτάθλημα. Η σύζυγος του Κλεάνθη Βικελίδη, όμως, ήταν ετοιμόγεννη στο πρώτο τους παιδί, την Κατερίνα Βικελίδου, και αμετάπειστη. Ήθελε τον άντρα της στο πλευρό της.Το να πάρει ο Άρης, όμως, το πρωτάθλημα ήταν ένα ζήτημα τιμής για τη Θεσσαλονίκη. Για τον λόγο αυτό, ο δήμαρχος της πόλης μαζί με το δημοτικό συμβούλιο πήγαν στο μαιευτήριο για να παρακαλέσουν τη σύζυγο του Κλεάνθη Βικελίδη να τον αφήσει να ταξιδέψει στην πρωτεύουσα. Έτσι, ο Κλεάνθης Βικελίδης έφυγε με ταξί, ταξίδεψε όλη τη νύχτα, πέτυχε το γκολ του Άρη, οι κιτρινόμαυροι κατέκτησαν το πρωτάθλημα και στην επιστροφή έμαθε τα ευχάριστα νέα: η γυναίκα του είχε φέρει στον κόσμο μια κόρη!

Ο θαυμασμός προς το πρόσωπό του υπήρχε από όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής που τον σταματούσαν και συζητούσαν μαζί του για τα κατορθώματα εντός γηπέδου. Ακόμη κι όταν έβγαινε βόλτα με την οικογένειά του στην πόλη για να διασχίσει μια μικρή απόσταση που κανονικά απαιτούνταν λίγα λεπτά, για τον ίδιο κρατούσε ώρες!

«Τεράστια τιμή στο πρόσωπο του πατέρα μου η ονομασία του γηπέδου»

Ο Κλεάνθης Βικελίδης κρέμασε τα παπούτσια του το 1949, σε ηλικία 34 ετών- από τραυματισμό και αφού αρνήθηκε για χάρη του Άρη μεταγραφή στο εξωτερικό, στη ρουμανική Βένους, όπου θα λάμβανε ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ενώ βρισκόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό, έτοιμος να ανέβει στο τρένο, βλέποντας την αγάπη του κόσμου που τού ζητούσε να παραμείνει στο σύλλογο, έσκισε τα εισιτήρια που είχε στο χέρι.

Το σαράκι συνέχισε και εκτός γηπέδων... Αρχικά παίρνοντας από το χέρι την κόρη του και στη συνέχεια τον εγγονό του, πήγαινε στο γήπεδο, όπου καθόταν πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. «Οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες στον Άρη», τονίζει η κυρία Βικελίδου, χαρακτηρίζοντας ως τεράστια τιμή προς το πρόσωπο του πατέρα της την ονομασία του γηπέδου το 2004.

«Όταν ακούω στην αρχή της μετάδοσης "καλησπέρα σας από το Κλεάνθης Βικελίδης" είναι ανατριχιαστικό», προσθέτει.

Τι θα έλεγε ο Κλεάνθης Βικελίδης στους ποδοσφαιριστές του Μάντζιου για το Κύπελλο Ελλάδας

Ο Άρης πριν από λίγες ημέρες γιόρτασε 110 χρόνια από την ίδρυσή του με μία λαμπρή εκδήλωση, με τη συμμετοχή σπουδαίων προσωπικοτήτων του συλλόγου, που έγραψαν τη δική τους ιστορία με τα «κιτρινόμαυρα», αλλά και με μια μεγάλη γιορτή στην Πλατεία Αριστοτέλους.